Sin an là as fhaide seachad. Bha e gu math sònraichte a-nochd ‘s chaidh mi dhachaigh làn den bheachd gu bheil an aimsir as fheàrr tha fhathast ri fhaicinn am bliadhna seo ach dè seòrsa am ri teachd a tha againn uile? Thoisich mi a smaoineachadh air adhart dhan ath mhios nuair a bhios na caismeachdan ‘s a h-uile càil eile ann an Dun Èideann. Ciamar a chuireas sinn crìoch gu bochdainn ma chuimeas sinn sìos an rathaid a tha romhainn an diugh. Tha sinn a’ dèanamh sgrios mhòir air an t-saoghal ‘s bidh bochdainn gu leòr ann gus am bi sinn ag aideachadh dè cho dona ‘s a tha cuisean ‘s dè a th’ againn ri dhèanamh. Saoilidh mi uaireannan gum bi e do-dhèanta: ‘s e sin ri ràdh an t-saoghal a shàbhaladh. Am bi an dòigh bheatha àbhaisteach a th’ann an Afraca an dràsta an dearbh rud a thig oirnn an seo?
Chaidh mi seachad na ealachan ‘s an cuid sìolach ‘s dh’ fhàg mo draghan mu dheidhinn dè tha romhainn. Abair toileachas ri fhaighinn bho na creutairean ud . Thàinig mi dhachaigh ‘s ghabh mi glainne lionn-ubhal. Tha mi slàn, tha mi beò, chan eil an t-acras orm, tha saorsa agam. Chan eil a h-uile càil coileanta ‘s tha cunnartan air ar fàire ach tha fhathast maise mu cuairt oirnn. Bu chòir dhuinn a bhith taingeil ach cha bu chòir dhuinn a bhith sàmhach.