Bu chòir dhomh a bhith a' leughadh...

Bu chòir dhomh a bhith a’ leughadh Illusions Perdues (leabhar a sgriobh Honoré de Balzac anns an 19mh linne deug) airson a’ chùrsa Fhrangach a tha mi a’ dhèanamh ach thoisich mi a’ toirt sùil air dealbhan a rinn mi an uiridh air an t-slighe Phennine. Tha an t-slighe a’ ruith eadar Eadale ann an Derbyshire suas gu Kirk Yetholm ann an Alba. S’e turas air leth a bh’ ann agus ‘s iomadh rud a chunnaic mi agus iomadh caractair a thachair mi air. Tha mi an dòchas rudeigin a sgrìobhadh mu a dheidhinn ach tha mi caran trang an dràsta ach seo aon de na rudan a chunnaic mi.
Seo dealbh a thug mi mu còig mìle gu deas air a’ bhalla Ròmanach. Am bi nad chuimhne nuair a bha na Hippis gu math trang air busaichean, chaidh iad ris an canar ‘New Age Travellers’? Bha trioblaidean gu leòr sna ceithir ficheadan nuair a bha iad a’ gluasad bho fhèis gu fèis ann an taobh a deas Shasainn. Ma bhios sibh airson faighinn a-mach tuilleadh den sgeulachd sin seo làrach inntinneach dhut. Uill tha feadhainn dhaibh fhathast a’ cumail a’ dol ach chan eil iad furasta dhaibh, ann an 1994 thug an riaghaltas laghan ùra a-mach agus chuir sin bacadh mòr orra. Bha feadhainn dhaibh a’ lorg dòigh bheatha ùr ach bha feadhainn eile ga chleachdadh dìreach mar leisgeil a bhith mi mhodail agus ri goid msaa. Ach sin mar a bha e, ‘s e measgadh gu dearbh a bh’ annta eadar daoine snog agus gràisg: hippis cho sìtheil ‘s ghabhas agus seòrsa eile le a’ sìor dhol crogan Carslberg special le cù air sreang sa darna làimh.
Bha mi eòlach air duine a bha a’ fuireach air bus bho àm gu àm, trì tursan thachair mi air nuair a chaidh mi sìos gu Glastonbury agus rinn mi began obair le buidheann airson airgid a thogail airson a’ phàrtaidh uaine. Chuir mi mo tent ri taobh a’ bhus aig Steve. Aon madainn dhùisg mi gu math tràth, bha fuaimean uabhasach san achadh le daoine a’ sgreuchach agus a ruith siud’ s seo, bha a h-uile càil air bhoil. An uair sin chuala mi bragan agus fuaimean uabhasach eile. Mhothaich mi solas mi-nàdarrach a bha dannsadh air taobh mo thenta. Bha am bus na theine agus spreadh na h-uinneagan leis an teas. Ged’ s a fhuair a h-uile mac màthar a-mach gu sàbhailte bha cuisean fhathast cunnartach airson greis às dèidh sin. Dh’ fhàg iad coinneal a’ losgadh agus rinn i sgrios air a h-uile càil.

Mar a thuirt mi tha feadhainn de an Hippis fhathast a’ cumail a dhol agus tha an t-slighe Phennine a’ dol seachad taigh mar sin, taigh a chur nam chuimhne na faclan aig Neil Young;
’There’s a mansion on the hill,
Peace and Love live there still.’

Uill ri taobh an taigh bha bus a bha fada seachad air an turas mu dheireadh shìos gu Glaostonbury no Stonehenge. Bha e na laighe ann an droch stad gu dearbh ach bha fianais gu robh feadhainn fhathast ga chleachdadh mar bothan aig amannan sònraichte a leithid de latha na trì-suipeirean shaoil mi. Uill cha robh duine sam bith an làthair agus ‘s bochd sin, bhiodh e air a bhith inntinneach a bhith faighinn a-mach mu dheidhinn sgeulachd a’ bhus. An robh na hippis trang gus am biodh obair an latha aca ri chùl.

‘The times they are a’ changing.’