‘An uair a bhuaileas tu cu, buail gu math e.’

Sgeulachd bheag eile den rèile.

Chadal mi gu math mar a b’ àbhaist gus an ràinig an trèan Hunndaidh ‘s an uair sin chaidh mi dhan taigh beag (àite cunnartach air an rèile tha fhios agam). Ma bhios sibh eòlach air na ‘sprinters’ bidh fhios agad gu bheil beagan rùm faisg air an taigh beag airson baidhsagalan. Uill fhathast nam aisling thachair mi air da chù mòr, Alsatians, ‘s ghabh iad ùidh air leth orm. Nuair a dh’ fheuch mi a chumail orm dhan taigh bheag cha robh iad deònach gam leigeil seachad idir. Thoisich iad a’ comharraich gu fiadhaich ‘s leum iad thugam ach gu fortanach bha iad ceangailte ris an taobh den carabaidean. Mhothaich mi gu robh tè na sheasamh eadar na Alsatians ‘s an taigh beag, ‘s e seòrsa hippy a bh’ innte no ‘crustie’ a bhith mionaideach. Anns a’ chiad dol a mach cha do ghabh i ùidh ach bha na coin a fìor dhol às an ciall s dh’ èigh i , ‘ chuir stad air sin!’
Bha coltas gu math fiadhaich oirre cuideachd barrachd air a fasan ‘s bha mi den bheachd gu robh e fo bhuaidh deoch no drugaichean no tinneas-inntinn no choireigin. As dèidh sin chuir mi orm dhan taigh bheag ‘s thill mi ach cha robh na Alsatians air an socair leam. Bho àm gu àm chomharraich iad a rithist ‘s bha an geàrd a’ cumail sùil orra ‘s bha e an dòchas gun ruig an trèan Obar Dheathain gun casgradh.
Stad an trèan aig Obar Dheathain ‘s nuair a chaidh a h-uile duine a mach bha an platform loma-làn le ‘s thoisich ciudha. Thàinig an tè-chrusite a mach cuideachd le aon chù fo smachd ‘s am fear eile na mhiann-fhèin ‘s ‘a ruith nar measg ‘s an uair sin chunnaic mi fear-gnothaich le deise spaideil ach cac bog orains a’ chòmhdach a bhròige chosgail.
Thoir an aire air an rèile!